11 Haziran 2008 Çarşamba
8 Haziran 2008 Pazar
Birbirimize alışıyoruz.
Oğlum bana bende ona alışıyorum. Baba olmak kadar güzel bir duygu daha sanırım yok. Tabi annemizin hakkını da yemeyelim işin tamamı aslında anneye ait. Eşim yorucu bir 9 ayın ardından Efemize kavuşmanın heyecanı ile dolu. Aslında yorucu geçen günleri çoktan unuttu bile. Bebek isteyen herkese tavsiye ederiz.
En güzel yanıda karnı doymuş, gazı çıkmış ve altıda temizlenmiş ise ooo süper işte o anlardan biri. Tabi bu duygular anlatılmaz yaşanır. Paşamın keyfine diyecek yok.
En güzel yanıda karnı doymuş, gazı çıkmış ve altıda temizlenmiş ise ooo süper işte o anlardan biri. Tabi bu duygular anlatılmaz yaşanır. Paşamın keyfine diyecek yok.
EFE' miz aramızda :)
25. Haftadan sonra işler biraz daha zorlaştığı için bir zamandır yazamdım. Oğlum 40. haftaya girdiğinde artık içerde durmak istemiyordu. Hareketler o kadar çoğaldı ki bizde sabırsızlanmaya başdık hatta bir an önce gelsede oğlumuzla tanışsak diye içimizden geçirmiye değildik.
Doktorumuz 27 Mayıs 2008 sabahı doğum için hastaneye gelmemizi istedi. Bütün gece heyecandan uyuyamadık. Özellikle annemiz sabırsızlıktan duramıyordu. Hastanede saatlerin eşim için çok iyi olduğunu söyleyemiyeceğim ama oğum ile birlikte bütün ağrıların uçup gittiğini gördük. İşte o an, ve nihayet 27 Mayıs 2008 salı saat 18:40'da EFE'miz dünyaya gözlerini açtı. Doğum haberi geldiğinde merdivenlerde bir heçşire ve kucağında ufacık bir bebek gördüm. Hemşireye doğru hızlı adımlarla ilerledim ve hemşire gülümseyerek bebek Öcal dedi. :) İşte tarifsiz duygular içersinde oğlumu ilk görüşüm olmuştu. Allaha binlerce kez şükürler olsun ki eşim ve bebeğim sağlık ve sıhatleri yerindeydi. Maşaallah demeyi unutmuyoruz. Oğlumu hemşireler kontrollerden geçirip giydirirken bir pencere gösterdiler perdeyi de açtıklarında bir kez daha uzun uzun izleme fırsatım oldu. Anne ve bebeğimizin ilk buluşmasından sonra nihayet bizi bir odaya yerleştirdiler. Sabaha kadar kontrol altında tutacaklarını öğrendiğimde üzülmüştüm baldız başında kaldı. Tabi gece dayanamadım ve hastaneye uçtum sabaha kadar yanlarında olmak güzeldi. Sabah hastaneden çıkarıp eve getirdim herkez evde büyük bir merkezla bizi bekliyorlardı. Tabi bizi demek yanlış olur EFE'mizi görmek için sabırsızlanıyorlardı.
Tanıştırayım oğlum Efe şok şeker dimi maşaalah demeyi unutmayın :)
Doktorumuz 27 Mayıs 2008 sabahı doğum için hastaneye gelmemizi istedi. Bütün gece heyecandan uyuyamadık. Özellikle annemiz sabırsızlıktan duramıyordu. Hastanede saatlerin eşim için çok iyi olduğunu söyleyemiyeceğim ama oğum ile birlikte bütün ağrıların uçup gittiğini gördük. İşte o an, ve nihayet 27 Mayıs 2008 salı saat 18:40'da EFE'miz dünyaya gözlerini açtı. Doğum haberi geldiğinde merdivenlerde bir heçşire ve kucağında ufacık bir bebek gördüm. Hemşireye doğru hızlı adımlarla ilerledim ve hemşire gülümseyerek bebek Öcal dedi. :) İşte tarifsiz duygular içersinde oğlumu ilk görüşüm olmuştu. Allaha binlerce kez şükürler olsun ki eşim ve bebeğim sağlık ve sıhatleri yerindeydi. Maşaallah demeyi unutmuyoruz. Oğlumu hemşireler kontrollerden geçirip giydirirken bir pencere gösterdiler perdeyi de açtıklarında bir kez daha uzun uzun izleme fırsatım oldu. Anne ve bebeğimizin ilk buluşmasından sonra nihayet bizi bir odaya yerleştirdiler. Sabaha kadar kontrol altında tutacaklarını öğrendiğimde üzülmüştüm baldız başında kaldı. Tabi gece dayanamadım ve hastaneye uçtum sabaha kadar yanlarında olmak güzeldi. Sabah hastaneden çıkarıp eve getirdim herkez evde büyük bir merkezla bizi bekliyorlardı. Tabi bizi demek yanlış olur EFE'mizi görmek için sabırsızlanıyorlardı.
Tanıştırayım oğlum Efe şok şeker dimi maşaalah demeyi unutmayın :)
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)