Artisim Benim :)

Kişisel gelişim için ilham veren son ders.

Zamanınız varsa izlemenizi tasviye ederim.

Birkaç aylık ömrü kaldığını öğrendikten sonra verdiği son dersle internet üzerinden dünya çapında üne kavuşan Amerikalı Profesör Randy Pausch 25 Temmuz 2008 cuma günü kanserden hayatını kaybetti. Evlenmek için 39 yaşına kadar neden beklediği sorulduğunda, “Mutluluğu benim mutluluğumdan daha önemli olacak kişiyi bulmak için bekledim” diyen Randy; Jai ile evlendikten sonra üç çocuk babası oldu. “Son Ders”in sonunda “Bu konuşma size değildi. Çocuklarım içindi” demesi de bir başka insani dürüstlük örneğiydi.
Profesör Randy Pausch, Ruhun Şad Olsun...

http://www.kisiselgelisim.com.tr/

YARIM KALDIM

Güzel şiir olurda okunmaz mı? Okumak isteyene :)

YARIM KALDIM

Bir ayrılık kasırgası esti geçti bu yerden,
Çaresizlik sardı yöremi, bir şey gelmiyor elden ,
Bu kadar çok ölçüsüz severken yürekten,
Gidişinle yıkıldım yarım kaldım BABAM.

Yıllar geçti lakin hâlâ kabullenemedim gidişini,
Eskisi gibi yine sana danışıyorum her işimi ,
Yalnız ben değil ,tüm dostlar unutamıyor seni ,
Hasretinle kavruldum ,yarım kaldım BABAM.

Ardından ne hıçkırarak ağlayabildim ne dövündüm,
Ben seni topraklara değil ,yüreğime gömdüm,
Çünkü sen sanki ölü değil , sarı bir güldün ,
Gidişinle yıkıldım, yarım kaldım BABAM.

Kurda kuşa haber sordum senden ,
Kokunu getirmesini diledim esen yelden.
Rüyalarıma girmiyorsun diye yüz çevirdim geceden ,
Hasretinle kavruldum yarım kaldım BABAM.

Felekten ilk yediğim tokattı bu hayatta,
Tek avuntum,bizlerden daha fazla sevilmen Hak katında,
Çok düştüm lakin yine senin yolundayım ve artık ayakta ,
Gidişinle yalnız , yarım kaldım BABAM.

Garip Bahçıvan der :Çok zor babasızlık ,
Hiçbir şey bu denli acı vermez , ne hastalık , ne parasızlık ,
On beş senede çile çektim adeta altmış yıllık,
Gidişinle yıkıldım, yarım kaldım BABAM.

11.12.1996
BAHÇIVAN

GÖZYAŞIMSIN ANNEM...

Paylaşmak istedim umarım beğenirsiniz.

Gözyaşımsın Annem…

Yıllar mıdır değerlendiren seni,
Ah annem…
Bir bilsen, bir görsen,
Bendeki seni.

Yokluğun yok,
Her daim içimdesin çünkü.
Hasret nedir bilmem…
Laf aramızda annem, bu kelimeyi pek sevmem.

Dünden önce başladı, yarınlarda da sürecek,
Annem, bu kervan çok yol aldı, daha da yürüyecek.
Hatıralar biriktirdik vagonlar dolusu,
Ölüm değil beni korkutan, sensizlikti doğrusu…

Dün yine beni sıkça götürdüğün parkta dolaştım,
Hafif bir yağmur altında.
Kağıt helva aldım köşedeki amcadan,
Yiyemedim annem, sen geldin aklıma ağlayacaktım.

Bu simitler şimdi niye tatsız,
Aynı fırından alıyorum oysa…
Bu çayda olmamış be usta,
Nerde o eski tatlar, yoklukta bölüştüğümüz canımla…

Yıllar mıdır değerlendiren seni,
Ah annem, şahin bakışlım, yufka yüreklim,
Merak etme, ben biliyorum sendeki beni,
Ve şunu da biliyorum ki ölüm bile ayıramadı bizi.

Ama seni bugün durgun gördüm biraz,
Ziyaretine yalnız geldim diye mi kızdın yoksa;
Kardeşlerim de gelecekti, ama okuldalar biliyorsun.
Beni öptüler senin yerine…

Ah ah annem,
Ve bu gülü verdiler bana,
Gözlerinde sana olan hasretle,
Koyayım diye mezarının üstüne…

Ne zordu, gelincik yüreğimi çınar gibi sağlam tutmak ne zor,
Pınarlar kurudu içime akıttığım yaşlarla da,
Bir katıla katıla ağlayamadım,
Gözyaşımsın annem tek damlana bile kıyamam, kıyamadım.

Remzi Gümüş